Diktsamling

Prosadikt.
Aschehoug Forlag 1997.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Finn du hemmelege rom hos menneska så list deg stille ut.

La berre ein liten kviskrande pust bli att.

Ei aldri så lita stemme, det er det mennesket

skal finne når det ein dag opnar rommet.

-Her har eg vore før…?

 

Demring

Det er så gale dette. Frykteleg gale. Å gå ut i ei hengemyr fordi ho veit det er trygt på den vesle tuva midt uti. Ho må ut til det trygge. Ho kan ikkje bli her, ho må ut i den slukande svarte myra for a finne trygg grunn under føtene.

Hø høyrer summinga ei tid før ho får auge på den. Ein augestikkar i flukt rett mot henne der ho står på den vinglete tuva. Han kjem ganske nær før han gjer ein brå sving og seglar bort frå henne att, men stoppar eit par meter unna og står stille i lufta, stirar på henne. Ho stirar attende. Denne merkelege kjensla – ho har kunna fått den før, når ho har stira inn i døde fugleauge eller eit barneblikk – av å bli filma. Avslørt, gjennomskua av dette vesle vesenet som var det ho frykta mest gjennom halve barndommen. Heilt til nokon fortalde henne at det ikkje var slik at augestikkaren stakk ut augene på folk, ho kunne slutte å skrike no, og opne augene att. Denne gamle, vakre fienden.

Låste fast i kvarandre no, ingen vil slå blikket ned. Mn ho er den som blir fanga inn og avslørt. Strevar med å halde balansen, finne midtpunktet. Beina jobbar stadig mot torva i tuva under henne. Medan augestikkaren heng heilt i ro mellom dei lynkjappe, surrande vengene. Og ser.